شبی ساکت و دلگیر

خودم بودم و قلبی که زغم بسته به زنجیر 

و نزدیک اذان بود

که پیچید به آفاق همه نغمه تکبیر

نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش و مشغول دعا باش

که باز است به درگاه الهی در رحمت و آن لحظه بود لحظه شیرین اجابت

شدم غرق عبادت

دو چشمم همه ام اشک شد و روی لبانم همه سوگند

که یارب تو رهایم کن از این بند

و گفتم به خدا بین دعایم

که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم

همان جا که دل از سوز فراغش شده بی تاب

همان جا که زده دست به دامان زمین خوشه مهتاب

همان وادی سوز و عطش و درد

همان وادی شرمندگی آب

همان وادی پاک حرم حضرت ارباب

همان جا که زمینش همه نور است

پر از شور و شعور است!

حماسه است!

غرور است!

شرمنده تر از وادی طور است...

و فرش حرمش از پر حور است

و بر مهدی زهرا  همه شب راه عبور است

همان جا که حرم خانه دلهاست

و عشقش همه در آب و گل ماست

زیارتگه زهراست!

عبادتگه موسی است

دخیل حرمش حضرت عیسی است

و زیباست خدا محو تماشاست

که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست

مکانی که قدم رنجه نمودست گل یاس

تمامش کند از عشق و احساس

به لبهاش بود ذکر ابالفضل و دریای دو چشمش همه الماس

همان کعبه کوچک کف العباس

مکانی که در آن عشق زند موج

همان جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب

همان جا که به هر جای زمینش  هست

نشان از قدم محترم حضرت زینب

همان خاک که هم بدر و احد خندق و احزاب و حنین است

که دل از عالم هستی برباید خیابان بهشتی که

معروف به بین الحرمین است