هو الکریم 

سلام  

همیشه نمیشه نوشت. آخه نوشتن دل میخواد. یعنی همون از دل برآید بر دل نشیند و از این حرفا

میخوام یه جوری مطلب بزارم که به دل مخاطبا بشینه (همچین نویسنده ی با فکری هستم مثلا الکی)

داشتم به آهنگ نگران منی مرتضی پاشایی عزیز گوش میدادم . دلم پر زد برای خیلی چیزا

سفره ی افطار و عطر دل انگیز حلیمی که بابای عزیزم همیشه برامون میخرید , عطر چای خوشمزه ی مامانم   و ... از همه بهتر دیدن روی ماه بابا و مامان و بعد هم خانواده ی گلم

یادش بخیر شبها قبل از افطار میرفتم مسجد, آخه وقتی مسجد یه کوچه بالاتر از خونه باشه, زور نداره نری؟  ( البته لعنت به ریا ) اونجا بود که چشمم به جمال مادرجان عزیز که همیشه صف اول جانمازش پهن بود, روشن میشد  ... وااااای اصلا همینطوری که مینویسم روح از بدنم خارج میشه و به اون حوالی میره  

و خاطره ی اصلی با این آهنگ,  مشهد الرضا  .... وااااااای دارم میمیرم  

حتی یادآوری خاطره ای که با این بهشت دارم جونم و میگیره

ای خدا یعنی میشه یه بار دیگه جور کنی این گنبد طلایی رو ببینم؟

و خدا رحمت کنه مرتضی پاشایی رو ...  

یا علی